"در واپسین روزهای سال تحصیلی در کودکستان مهندس افضلی پور نوگلان نخستین گامهای پاکی و طهارت را آموختند. معلمان دلسوز، آیین وضو را چونان نقشی از مهربانی بر لوح جانشان حک کردند و آنان با چشمانی مشتاق، راز نیایش را در حرکاتی آهسته و آیینی آموختند. سپس همگی، با آشنایی با شکوه نیایش، نمازی دو رکعتی را همچون پرندگانی که نخستین پرواز را تجربه می کنند، به شیوه ی نمادین به جای آوردند. لحظه های بود که گویی نسیم معنویت، برگهای کتابهای درسی را ورق می زد و آیات قدسی در فضای نمازخانه طنین انداز می شد." (توجه به ساحت اخلاقی _عبادی)
